Mevsimler yiter
Bir kentin tebeşir kokusu
Ellerinden duyulur beyaz ve taze
Soba aralıklarında harfleri ısıtmak gibidir
Önlüğünde ayran lekesi çocukların
Hepsi anıdır alnında defter gibi çizgili
Kaç uzak öteden uyanmak sırdır
Küçük mavi bir önlüğe apansız
Ütülü gömleği ve çantası yoldur
Göz ucu yorgunluklarda bulutlar mavi
Beyaz yakalı güvercinlerde huzur
Sıra aralarında toz bilendikçe
Küçük eller kalkar havaya umuttur
Eskiyen pabuçlar o utangaç yüz
Bir kentin hikâyesini anlatır durur
Yükselir durmadan o çiçek ki
Bir merhaba sesine güneşlenir
Avlusunda okul duvarlarının yüzü gibi
Çiçek toplayan eller küçüktür ve zamanıdır
Çağıldamanın gözlerinde kurşun kalem gibi
Arka sıralardan yüreğime düşen notlar
Anlatır gözlerinden zil sesini
Bir temiz gün ancak onlar kadardır
Sanki kırlardaki denizlerdeki
Çocuklar en güzel yanıma dair
Birer gün çiçeği dünya ve umut
Küçük düğmelerinden iliklenir hayat ki
Durudur onlarla birlikte yürürüm
Dili duyulmadık yokuşların ardından
Başucumda sıvazlanandır türküsünü bilirim
Bir ışığın öyküsü karanlıktan başlar
Hep dilimde şimdi adlarıyla beraber
Günaydın çocuklar
Atıf Emre Özdemir/ tıklayınız
03.10.2011
