gitmedim senden
sadece kendime bağladım sensizliği
saçma sapan bir birlikteliğim var kendimle
garip hallerimin herkes farkında
sabaha seninle uyanıyorum
darmadağın ettiğim bulaşıkları
beynimi yıkarcasına yıkıyorum
benden daha saf duruyorsun yine de
beynime bulaşan kirler arınmıyor bir türlü
bu kadar temiz bakarken sen gözlerime
en sevdiğin pastayı yapıyorum sonra
bisküviler ben kreması sen oluyorsun
bu sert duruşumu yumuşatıp
varlığınla süslüyorsun
birbirimize karışıp yok oluyoruz sonra
gün boyu konuşuyoruz seninle
sen bilmiyorsun
her şeyi anlatıyorum sana
telefonumda sana dair cümleler
sustuğum cevapları veriyorum bir bir
duysan sesimi titrersin belki
çiçeklerin kucağımda
soldurmadım inan
gözyaşlarımın pişmanlığıyla büyüyorlar
hüzün kokusu sarmalıyor odamı
saatler ilerliyor
bense olduğum yerde sayıyorum
sende duruyorum
bir adım atacak olsam
çözülüyor yüreğimin bağları
tanıyamaz oldum kendimi
tanıdığım günden beri seni
nedensiz ağlamalar
yüzün gelince aklıma
yalnız bir tebessüm
ve kocaman bir burukluk yüreğimde
gece oluyor sonra
derin bir sensizlik çıkmazına giriyorum
sesine dokunuyor ellerim
bilsen nasıl çaresiz
nasıl ürkek
seni arıyor yüreğim
yokluğun ne zormuş
bunu nerden bileyim...
ÜMRAN ÖZDEMİR
