gecenin ortasında bölünüyor uyku
çığlık çığlığa/sarılır gibi taşın soğuk rengine
titriyor
ay/ı çevreleyen rotasız duygular/tarumar
dalgın parmaklarında rüzgârın/ bir kent/üşüyor
soyut kavramındayken umarsız bir sessizlik
dokunmak istiyor varlığına/ışıyan bir güç/le ellerim
öyle ki
gökyüzü ayaklarıma seriliyor
evreni dengede tutan yasayla başlıyor sonsuz sarılışım/ve hayranlığım
özüne/destansı yaşamanın
ötesinden gülümsüyor olmalısın/ tarihin başladığı yerden/ki
bilmelisin/varlığından/bir kent kutsanıyor
yeniden başlamalı en iyisi
çok yükseklerden süzülürken bir yaprağa yağmurun bereketi
şimdi kuşlar da serenatta
kalbim dinleniyor
ferda balkaya çetin
25.01.2011
