KARMAŞIK AMA İNSANCA...

Çıkarak yaşamın içinden,
Birbirinin içine gizlenmiş özlemin, mutluluğun imgesel buluşmasında,
Sıcacık bir dokunuşun tılsımından esinle denize, ardından okyanusa akan coşkun bir ırmak yüreğim…
Gerçeğini yansıtan bir fotoğrafın bakarken derinliğine, anlamlı bir dostluğun başlangıcına tanıklık eder gibi gözlerim.
Kaygı taşımadan.
Beni ele geçiren,
İçselleştirdiğim,
Şiirsel bir yaşamın içinde zihnimde biriktirdiklerimdi,duran bir zamanda, bilgece…
Harekete geçiriyor yapabileceklerimi bahardan kalma bir dürtüyle, bu mevsimde…
Ve bütün bir gece uykuma egemen olan düşüncelerim hoş bir zaman ritüeliyle yansıyor sözcüklerime.
Kesişen bir yaşamın ipuçlarını keşfederken estetik çizgilerinden,
Uzlaşarak da kendimle,
Koşulsuz sevmenin güzelliğini taşıyorum evrene,
Öğrendiklerimle…
Yazılmayı beklerken şehrin son haberleri,
Minicik ışıltılara yüklediğim anlamlar sarsıyor beni her seferinde.
Billurlaşıyor duygularım.
Büyülü bir raksa eşlik eder gibi kutsanıyor ışığından ay’ın,
Her bir notadan ayrı ayrı yükselen serenatlarla…
Yağmurdan ıslanıncaya,
Karda üşüyünceye kadar dalıyorum yaşamın tam ortasına…
Duygularıma tanıdığım özgürlük, “özel olma”nın muhteşemliğini hissettirmeli insan olmama…

Ferda Balkaya Çetin
**********
12. 12. 2009