ferda balkaya çetin
29 mayıs 2012
29 mayıs 2012
sen bana destansı bir şey söyle
bitirsin çaresizliğin hüzünlerini defne dalları
ama sen gitme!..
kendimsiz g i d e b i
l e y i m tenime dokunuşu saklayarak geceye
istedim ki bitsin yağmurlarbırakıp güller. yüzüm dönük dağlara / gözpınarlarımda nem
şairane gülümser en masalsı günlerine çocukluğumun
çünkü bir babanın
gecikmiş elleridir o / değen
çünkü kalbimdeki çiğdemler isyankârdır mevsimine
bütün gün anlatabilirim rüzgârın esişini melankoli
öyle durup dururken değil sesimdeki üşüme
içimde bir / tanrı’ya aitlik duygusu ...
yüzüm anlaşılmıyordu. sanki doğmuşum.. / yeni!.
gecikmiş bir dua rengi yakıyor gözlerimi şimdi
içim dışım kalabalık çaresiz bir yalnızlıktı eskiden
içim dışım kalabalık çaresiz bir yalnızlıktı eskiden
yokuşlar dik ve
tehlikeymiş. olsun! /....aşılır elbet!.
tutunarak…içimdeki anne eline
buruk vedalarda tanıdığım kendimden
m
i
r
i
l
i
b
a
k
ı
ç
şiir!..kalbimin
tam ortasındaki didem / le
