güz yapraklarında takılı kaldı düşlerim
yüreğime düştüğünden beri
bakışlarım düşmedi başka yüze
benzi sarardı umutların
oysa baharın yeşilliğinde dünyagitmeler sana yakışır
sen hiç kalmadın ki
bir mevsim bile...
zamanın bir yerinde
ıskaladın mı hüzünlerini
ters yüz olmuş fikrini
zikrine adadın mı
hiçbir mevsim değişmedi
sende değiştiği kadar
yağmur olup yağdın toprağıma
kokunu bırakıp
kar olup kondun kirpiğimin ucuna
yasdan adam oldun beyazlığın masumiyetinde
rüzgar oldum bense
estim seher vakti
bülbüllerin sesinde
güller dalına küskün
saçılan yalnızlık bülbülün sesinde
bu fırtına savuracak bizi bizden
ayrılığın tek suçlusu
en matemli çağrısı o
savruluyor bedenimiz
güller ayrılık kokuyor
bülbüller feryat figan içinde
geleceğim sana bir gün
bambaşka biçimde...
Ümran ÖZDEMİR
