hep birdenbire
geliyor ağlaması içimin
birdenbire akıyor ırmakları yeşile boyanarak içimin
ben ki, gizli odalarında sağaltırım hüzünlerini içimin
daha az
incineyim diye, yok olmasın çocukluğu içimin
bundandır durup durup nefes alması ferahlaması içimin
güleç bir çocuğun çizdiği eve yerleşmek arzumdu öteden beri
boya kalemlerinden. en çok
kırmızıya yakışırdı elbisemin rengi
iki belik öreyim en iyisi,
hep hayalimdi sırma saç
konuklarım olsun, bir de
kandığım şeker
mutlu hayatlarla dolsun hepsi
resim defterlerinin
sahiplensin bir el minnacık üşümüş bir eli
açık pencereden baktım ağaçları yürüdü heybetiyle
içimin
sırtımı yasladığım dağı sürükleniyor içimin
aklım uçurtmalar peşinde.
ferda balkaya çetin
