hep bir ağaç gövdesine sarılma
isteği var ruhumda
bu yüzden umutlar büyütürüm
içimde saçlarımdan
rüzgârın aşındırdığı
köklerinden tutunurum yaşama
aydınlık ve çocuksu
şöyle uzun kuyruklu
bir uçurtmanın hayalini kursam
istediğim renklerle
doldursam gökyüzünü
fırçamı dokundurmadan yıldızlara
içinden geçerek yükselse
ağacımın dallarından
mesut olurum
yatağımızda ılık bir güneş olsa
sevgilim her sabah
ve şiirden çadırımız
yanı başımızda orman
gülleri
nazlı serin rüzgârlı
didişmelerinden uzak
insan hallerinin
biz ağaca yaslayalım sırtımızı
arkamızdan bir orman gelir
ferda balkaya çetin
maviADA / Güz 2013
