melodi

      İnsanı yalnızlığa iten bir çok neden vardır.Kapıdan ayak seslerini kesecek kadar
sessizliğe gömülen.
      Kimi kaybetmiştir sevdiklerini eceliyle,kimi eceli gelmeden öldürtmüştür kendini.
Kimi bir vapur iskelesinde,kimi bir tren garında,kimisi de yolun ortasında bir el salla-
madan bırakıp gitmiştir sizi.Bazıları da yanıbaşınızda; ama artık yanınızda değildir.
İnsan bir kere yitirmeye görsün, güven denen sadakat varisini.Ne yaparsan yap,
kazanamazsın inancını.Çünkü güven tek kullanımlıktır...Nedense hep ikinci bir sansı-
mızın olacağını düşünerek yaparız hataları.Kimse ilk denemede mükemmel olmayı
umut etmez.Şunu unutmayın ki : Hayat insana daima ikinci şansı vermez...
      İnsan sevdiğine mi güvenir,yoksa güvendiği için mi sever?bir sorun kendinize.
Bence güvendiğini sever,güvendiği için sever.İlişkilerini bu temel üzerine kurar.
Katılan bir yalan malzemesi,o binayı tepetaklak eder.Enkazın altından sağ çıkarsın belki.
Ama hiç kimse inancını yitirmiş bir insan kadar ölemez yaşarken.Derin bir yalnızlığa kucak
açarsın sonra ,dibini görmediğin.Kendinden başka kimseye sarılamazsın.Aynaya baksan
kendini tanıyamayıp korkarsın.Kimseyi istemezsin yanında,kendini bile...Yalnızlığın asil
olsun istiyorsan kır, at bütün aynaları.Kendine dahi yalan söylemek zorunda kalma.
Kirletme ruhunu.
      Bırak dönsün dünya,yalanların çarkında.Sen takılıp kalma.Tak yalnızlığın melodisini
kulaklarına.Sen hiçbirini duyma...İşte sana yalansız bir dünya...



 ümran özdemir